Գրականության դասընթացի ժամանակ դասավանդողը հանձնարարել
էր կարդալ Հ.Թումանյանի <<Անուշ>> պոյեմը, որպիսզի կարդալուց հետո բանավոր
վերլուծենք այն: Եվ վերլուծության ժամանակ դասատուն մի հարց տվեց, որը ինձ ստիպեց երկար ժամանակ մտածել այդ հարցի շուրջ: Իսկ հարցը հետևյալն էր <<Ինչու հայ տղաները չեն թողնում իրենց քրերին
ընկեր ունենալ>>: Ոչ ոք չկարողացավ պատասխանել այդ հարցի, բայց ոմանք փորցեցին
ասելով, որ դեռ իրենց տարիքը չի: Ես էլ էի համամիտ այդ մտքի հետ և հիմա էլ եմ այդպես
մտածում: Կոնկրետ ես չէի թողնի, որ իմ քույրը ընկեր ունենար, որովհետև առաջին հերթին
ես մտածում եմ, թե ինչ քայլերի կդիմեի ես, եթե լինեի այդ ընկերոջ դերում և հենց այդ պատճառով ես փորձում եմ հեռու պահել այդպիսի դեպքերից իմ քրոջը: Հնարավոր է,
որ միայն տղաները կհասկանան իմ միտքը, որովհետև այդ պարտականությունը նրանց վրա է դրված:
No comments:
Post a Comment